ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!
Κυριακή προ των Χριστουγέννων
Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου
Η Γέννηση του Χριστού, ήταν και θα εξακολουθεί να είναι απρόσιτη στη λογική του ανθρώπου, γιατί η λογική είναι μόνο μια λειτουργία του ανθρώπου, ενώ η Σάρκωση του Θεού κινητοποιεί ολόκληρο τον άνθρωπο, αναμορφώνει ολόκληρο το είναι του, ζωογονεί το κέντρο της ύπαρξής του.
Ένα από τα βαθύτερα μηνύματα της εορτής, είναι η δυνατότητα θέωσης του ανθρώπου, ο οποίος αν κατορθώσει να έχει ως οδηγό της ζωής του την παρθένο Μαρία, μπορεί να γίνει κι αυτός, μυστηριακά, «χώρα του αχωρήτου».
Άλλο μηνυμα είναι η δυνατότητα οικειοποίησης της ειρήνης, αφού «η όντως ειρήνη», και «ο άρχων της ειρήνης» εισέρχεται στον κόσμο «αρχήν λαμβάνων χρονικήν», και καταργεί κάθε είδους διάκρισης και κάθε είδους ρατσισμού, αφού ο Θεός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την Θεώνη. Επίσης ένα ακόμα μήνυμα της σαρκώσεως του Λόγου, είναι η κατάφαση της ύλης, αφού αυτήν καταδέχεται να πάρει ο ίδιος ο Θεός, και άλλα πολλά, τα οποία περιγράφονται στους ύμνους που ακούμε, εδώ και αρκετές μέρες και που θα χρειαζόταν ολόκληρη πραγματεία, για να αναλυθούν, γιατί περικλείουν όλη τη θεολογία μας.
Αν εμείς, σήμερα, ύστερα από 21 αιώνες Χριστιανισμού, αδυνατούμε να δεχθούμε μια παρθενική γέννηση, και πολύ περισσότερο μια Θεϊκή Σάρκωση, πρέπει να καταλάβουμε πόσο αυτό θα ξένισε τον προχριστιανικό κόσμο. Γι’ αυτό και χρειάστηκε προετοιμασία αιώνων ο ερχομός του Χριστού στη γη.
Απομακρύνοντας τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισο ο Θεός, δεν τους άφησε χωρίς ελπίδα. Τους υποσχέθηκε, ότι «απόγονος της γυναικός», θα συντρίψει την δύναμη του σατανά και ότι ο απόγονος αυτός θα είναι ο σωτήρας τους, ο Λυτρωτής τους. Αυτή η υπόσχεση του Θεού στους πρωτοπλάστους στην αγιοπατερική θεολογική γλώσσα ονομάζεται, «πρωτευαγγέλιο». Από τον πέμπτο προ Χριστού αιώνα και μετά, η προσδοκία αυτή παίρνει παγκόσμια έκταση σε μεγάλο βαθμό.
Στο πλάνο αυτό της εποχής, η δύναμη της φαντασίας του ανθρώπου έδινε φτερά στην ελπίδα, της εμφάνισης του μεγάλου «αναμενόμενου». Μελετώντας κείμενα αρχαίων λαών, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει και σ’ αυτούς η ίδια ελπίδα. Οι φιλόσοφοι, οι ποιητές, οι ιδρυτές θρησκειών σε ανατολή και δύση, αιώνες πριν από την έλευση του Χριστού, μιλούσαν για τον ερχομό στον κόσμο ενός Λυτρωτή, και περιέγραφαν τη ζωή και το έργο του, κατά τέτοιο τρόπο, που πολλές φορές οι περιγραφές τους συμπίπτουν, εν πολλοίς με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης!
Φαίνεται ότι η ελπίδα που γέννησε το «πρωτευαγγέλιο» στις ψυχές των ανθρώπων, διατηρήθηκε στη μνήμη των και εκφράστηκε με πολλούς τρόπους. Στην ήρεμη και μυστικοπαθή ανατολή, εκεί στις όχθες του ποταμού Γάγγη, ένας ψίθυρος ακούγεται μια προσευχή, ένα ερώτημα πλανάται:
Πότε θα γεννηθεί ο Μίθρας ο νικητής του κακού; Στην Κίνα, ο Κομφούκιος δεν απαντά ικανοποιητικά. Στη Ρωμαϊκή φιλολογία ο Βιργίλιος υμνολογεί για το «άγνωστον τέκνον τ’ ουρανού».
Ο ιστορικός Τάκιτος προφητεύει για τον εξ Ιουδαίας μέλλοντα να κυβερνήσει τον κόσμο. Επίσης, και η δική μας Ελληνική μυθολογία δεν υστερεί. Δυο σπουδαίοι μύθοι μιλάνε για τον ερχομό του Μεσσία. Είναι ο μύθος της Πανδώρας και του Προμηθέα. Ο Αισχύλος (525/4 – 456/5 π.Χ.) στην τριλογία του «Προμηθεύς δεσμώτης», «Προμηθεύς λυόμενος» και «Προμηθεύς πυρφόρος», παρουσιάζει όλες τις φάσεις του δράματος, το οποίο διέρχεται η ανθρωπότητα, στο πρόσωπο του Προμηθέα. Επίσης πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει, αυτό το οποίο είπε ο μέγιστος των φιλοσόφων, ο Σωκράτης, στην απολογία του, για τον ερχομό κάποιου σταλμένου από τον Θεό, ο οποίος θα φωτίσει την ανθρωπότητα και κατά κάποιο τρόπο μπορούμε να πού ότι εξέφρασε ένα είδος προφητικού λόγου, για τον εξ ουρανού απεσταλμένο τον οποίο τον ονομάζει « θεόπεμπτον».
Ο πατριάρχης Ιακώβ, μιλά για την προσδοκία των εθνών, η οποία θα έλθει από τη φυλή του Ιούδα. Ο προφήτης Ησαΐας μαρτυρεί τη γέννηση του Μεσσία από την Παρθένο «ιδού» λέγει, «η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται Υιόν τον Εμμανουήλ».
Ο προφήτης Μιχαίας τέλος, εντοπίζει επακριβώς και τον τόπο της Γέννησής του, λέγοντας ότι «και συ Βηθλεέμ αν και είσαι τόσο μικρή ανάμεσα στις άλλες πόλεις, θα γίνεις μεγάλη, γιατί από σένα θα Γεννηθεί Εκείνος, που θα σώσει τον κόσμο και η καταγωγή του θα είναι προαιώνια…»
Έτσι η φωνή του αρχαίου κόσμου και η προσδοκία τους γίνεται πίστη. Και ο Θεός περίμενε. Περίμενε πολύ! Ώσπου ήλθε, όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος, «το πλήρωμα του χρόνου» και «εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολαύομεν».
Ο ιερός Χρυσόστομος εις τον γενέθλιο λόγο του Σωτήρος Χριστού λέγει: «Πάντων ουν σκιρτώντων, σκιρτήσαι θέλω κἀγώ, χορεύεσαι βούλομαι, πανηγυρίσαι θέλω». Για τη δικαιοσύνη μιλά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και λέγει, ότι η δικαιοσύνη τού Θεού εφανερώθη δια του μυστηρίου της Θείας Σαρκώσεως με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι, ότι έκαμε τον άνθρωπο νικητή του διαβόλου, και ο δεύτερος είναι, ότι δεν ελευθέρωσε δια βίας τον άνθρωπο από τον θάνατον αλλά, δια του θανάτου του Μονογενούς και αγαπητού Του Υιού, του μόνου αναμαρτήτως ζήσαντος επί της, «διό και ήτο εν νεκροίς ελεύθερος».
Όντως δια του μυστηρίου της σαρκώσεως του Θεού Λόγου γνωρίσαμε και την δύναμη του Θεού. Ο Μέγας Βασίλειος μιλώντας περί της δυνάμεως του Θεού σε σχέση με την Θεία Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου λέγει: «Μεγίστην απόδειξιν δυνάμεως έχει το δυνηθήναι Θεόν εν ανθρώπου φύσει γενέσθαι».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει μεταξύ άλλων: «Αυτός ο εκ Θεού Θεός Λόγος, κενώσας απορρήτως καί καταβάς άνωθεν εις την ανθρωπίνην εσχατιάν, τα κάτω πεποίηκεν άνω· μάλλον δε προς εν συνήγαγεν άμφω, τη θεότητι μίξας την ανθρωπότητα»
Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, προσθέτει και την αιτία δια την οποία η ένσαρκος οικονομία υπερβαίνει την δημιουργία όλων των κτισμάτων λέγων: «επειδή εκείνη μεν κατά φύσιν εστίν, αύτη δε υπέρ φύσιν…»
Οι δε ευαγγελιστές και κήρυκες της σαρκώσεώς του Λόγου κηρύττουν ότι: «ουκ αδυνατήσει παρά Θεού παν ρήμα».
«Ημείς δε οι φωτισθέντες βοῶμεν· Δόξα τω φανέντι Θεώ και επί γης οφθέντι και φωτίσαντι τον κόσμον». ΑΜΗΝ!
